هر چه باداباد

مهی را تصور کنید که از دریا به خشکی می‌خزد، منتها کاملا سیاه. حالا آن مه سیاه را تصور کنید که درون‌تان می‌شکفد. حالا فکر کنید که جا عوض کردن با یک سایه ممکن است چه حسی داشته باشد. حالا قلب‌تان را تجسم کنید که آرام آرام از ضربان می‌افتد. حالا تصور کنید گیاهی هستید در لحظه ریشه‌کن شدن. بعد از آن خیال کنید سپیده‌دمی هستید معکوس و ریه‌های‌تان اتم‌به‌اتم محو می‌شود و سرتان ذره‌ذره در دریایی از گل فرو می‌رود. حالا سکوتی سهمگین و همه‌جانبه را به خیال خود راه بدهید. سخت است به کلام آوردنش، ولی متوجه می‌شوید که همه این‌ها به کدام سو می‌رفت و کار به کجا ختم شد. خواننده، من مردم.